Indian Summer / Live - Al Stewart

Dit is een voorbeeld van mijn "not invented here" syndroom elpees.

Een artiest heeft een grote hit. Iedereen kent het, iedereen heeft het. Zal ik die elpee met die hit kopen? Nee, want iedereen heeft hem al, en er valt voor mij niks meer te ontdekken. Ik ben er te laat bij en dan hoeft het niet meer.

Bij Al Stewart zijn die hits natuurlijk "year of the cat" en "on the border". Ik weet niet eens meer welke elpees daar bij hoorden.

Toch hield ik van de muziek, dus toen de hype voorbij was, en er een live elpee in de winkels lag greep ik mijn kans. Toch iets wat niet iedereen heeft. Kinderachtig.

Vaak zijn deze "tweede keus" elpees ook minder.

Voorbeelden:

Ten out of Ten - 10cc                       
(ipv de elpee met Dreadlock Holliday)

Wide awake in dreamland - Pat Benetar   
 (ipv  elpee met Love is a battlefield)

Hello I must be Going - Phil Collins 
(ipv de elpee met In the air tonight)

Making movies - Dire Straits      
 (ipv de elpee met Sultans of swing)

Van "Live/Indian Summer" heb ik nooit spijt gehad. Een erg mooie live elpee (Met gek genoeg één studio kant).

Live klinken de stukken goed, met de extra energie die een live optreden geeft. Ook de sfeer is mee te beleven, ook al heb ik AL nooit live gezien.

Leuk vind ik dat zijn praatjes tussendoor wat schuchter overkomen. Een beetje stuntelig zelfs, maar daarom juist zeer charmant.

"year of the cat" en "on the border" kregen Live een extra dimensie.
"Year of  the cat" kreeg een lang piano-intro. Zo lang dat de uiteindelijke herkenning bij het publiek een ontlading lijkt na het voorspel.
Beiden zijn extra mooi vanwege die akoestische gitaar die glashelder boven al het live geweld uit klinkt.

Nostradamus/the World goes to Ryadh today roept een bijzondere sfeer op. Door gebruik van echo's, en natuurlijk ook vanwege het thema. Ook hier is het akoestische gitaarwerk weer bijzonder.

In mijn hoofd luisterend ga ik weer "hangen" in de muziek. Mijn lijf wil mee. 
Ik snap in zo'n bui headbangers en luchtgitaarspelers ook beter. 

En die stem...

Erg Engels. Bekakt? Nee, niet het goede woord. en toch . . . een beetje kwikzilverachtig. 
Glittering prizes achtig. Het komt dichtbij wat Tom Conti heeft.Vriendelijk, studentikoos, en ja... misschien toch een beetje bekakt. Maar dan wel het nonchalante bekakt van iemand die het niet nodig heeft bekakt te zijn.
Al Stewart is volgens mij gewoon erg aardig.