Kennissen van mijn ouders hadden twee dochters die een paar jaar ouder waren dan mijn broer en ik. Toen we daar op bezoek waren namen die ons mee (weg van het saaie volwassen geklets), en lieten ons binnen in hun heiligdom: de tienerkamer. Wij waren knikkerende kinderen, en wisten niet eens van het bestaan van een tienerkamer totdat we er een zagen.
Plaatjes van onbekende mensen aan de muur, eerste kennismaking met de fenomenen poster en popster. Een eigen pick-up. Frutsels, en een vreemd soort gezelligheid. Wow!
Zij lieten ons plakboeken zien van "The Beatles". Ik had al wel eens gehoord van Bietels. Dat waren mensen met lang haar, die yeah, yeah riepen. Er hoorde een liedje bij. Ik had de tekst met een schroevendraaier op de werkbank in het schuurtje gekrast: "Afoe je je je". Op één of andere manier had ik meegekregen dat dit een belangrijk liedje was. (Dat ik zuinig moest zijn op spullen kreeg ik pas later mee).
Bij het afscheid mocht mijn broer de plakboeken meenemen. En zo startten wij après-la-lettre onze eigen privé Beatle Mania. Ik weet niet hoe hij dat deed, maar binnen de kortste keren wist mijn broer alles over de Beatles. Ergens in die periode zagen wij de film "Help", en toen waren we helemaal verkocht. Help werd de eerste Elpee van mijn broer. Een cadeautje als kroon op een dagje Amsterdam: iets uitzoeken op de muziekafdeling van de Bijenkorf. Ik mocht er ook één uitzoeken al had ik geen pick-up, en koos "a Hard days Night".
Later... 1973. Ik was 11 en mocht mezelf een tiener noemen. Mijn kamer begon al de trekken van een tienerkamer te krijgen. Toen we als cadeau de rode en blauwe verzamelaars kregen, was de rode voor mij. We waren niet langer alleen met onze mania. De uitgave van deze Elpees zorgde voor een heuse revival.
Inmiddels begreep ik dat "afoe je je je", "She loves you yeah, yeah yeah" moest zijn. Ik begon de teksten te begrijpen en verwonderde me erover hoe je in een bad kon slapen en wat dat met hout uit Noorwegen te maken had.
Ik zag (nog weer later) op mijn middelbare school, in de gymzaal met ratelende projector, de film: "Let it be", en was helemaal verpletterd door dat stoere optreden op het dak. Dat gaf "Get Back" een hele nieuwe dimensie en kracht. Toen ontstond mijn verlangen naar het spelen op een elektrische gitaar. (Ik was een redelijk verwend kind, maar dit verlangen is nooit gerealiseerd.)
Ik had dan misschien de jaren 60 gemist, maar ik heb niet het gevoel dat ik de Beatles gemist heb. De Beatles waren ook van mij en mijn broer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten