Joe Jackson - Beat Crazy

Waarschuwing! Deze Blogpost glijdt een beetje uit. Van jaren '80 muziek naar mijn ouders (die helemaal niets hadden met jaren 80 muziek)

Joe Jackson is één van die jaren '80 artiesten die met zijn voeten in de jaren '70 staat.

Die overgang van 70'er naar de 80'er jaren is ook mijn overgang va middelbare school naar mijn studietijd. Lekker overzichtelijk.

Beat Crazy is mijn eerste Joe-Jackson album. Er zullen er meer volgen. Jackson is een vernieuwer, zowel qua tekst als muziek. Altijd in staat om je te verrassen.

Dit is een lekker fel album. Zoals de kleuren van de hoes af schreeuwen, zo oogverblindend knallen de klanken van het vinyl.

En die teksten. Cynisch tegendraads. Vooral "one to one" blijft me bij. Een aanklacht tegen politieke correctheid toen dat woord nog niet eens bestond. Een uithaal naar al het links-activistisme.

Vegetarians against the clan,

Every woman against every man

Het spreekt me aan, en tegelijkertijd voel ik me aangesproken.

Ik kom uit een links-intellectueel milieu. Een van de motieven om in Wageningen te gaan studeren was dat daar nog de geest van de wereldverbeteraars hing. Een soort die overal elders langzaam aan het wegsterven was. De non-nonsense, ieder-voor-zichzelf-politiek van de jaren 80 was al zichtbaar, en ik koos voor een veilige linkse, sociaal-bewogen haven.

En tegelijkertijd is er iets in mij dat zich af zet tegen dit links-intellectuele gedoe. Naast bewondering voor de jongere collega's en vrienden van mijn ouders ,die over de vloer kwamen en heftige discussie voerden en overal een mening over hadden, voelde ik namelijk ook iets anders. Pas later begreep ik dat deze mensen in hun felheid behoorlijk normatief konden zijn.

Mijn ouders zelf waren overigens elk op hun geheel eigen manier "links".

Mijn moeder omdat ze zich altijd betrokken voelde bij anderen. Haar hart ging uit naar ieder die het moeilijk had. En niet alleen haar hart. Vaak stapte ze in haar autootje, en weg was ze, naar iemand die het nodig had. Vanuit deze hartsverplichting stelde ze zich beschikbaar voor de plaatselijke D'66, naast haar drukke baan als lerares. Extra drukke baan, want na schooltijd wilde ze er ook kunnen zijn voor leerlingen. Je kon met mijn moeder geen boodschappen doen, zonder dat er iemand was die riep:" Ha, mevrouw Voerman!", meestal een dankbare ex-leerling, die even wilde vertellen dat nu alles goed ging.

Mijn vader was niet echt links. Hoewel zijn partij, de PPR, uiteindelijk samen met CPN, PSP en EVP, Groen Links zou vormen. Hij was non-conformistisch.  Hij vondt het goed dat mijn broer in ons kleine dorp, een hele groot PSP poster met blote koe voor het raam hing. De aanduiding "die poster met die blote koe" was trouwens een typisch grapje van mijn vader).  Een beetje salonsocialisten waren we : NRC, Vrij Nederland, VPRO gids, Sextant.

Toch: dat laatste tijdschrift, van de Nederlandse Vereniging voor Sexuele Hervorming, laat wel het vrijdenkende van mijn ouders zien. Mijn broer kreeg deze poster mee naar zijn school om te gebruiken in een leerling-verkiezingen-strijd.

Mijn ouders strijden leven in mij.

Ik lijk het meest op mijn vader, het kost me moeite om me ergens aan te passen. Er komen altijd tegendraadse gedachten bij me op. Toch zit er veel van mijn moeder in me, gezien het feit dat ik overal heel hard probeer me juist wel aan te passen.

De pastor die op de begrafenis van mijn ouders sprak verwoorde het mooi:

Mijn moeder was een Drent, zij vleide zich als een dorpje onopvallend in het landschap. Mijn vader bouwde zich een stad. (Ik ga nog op zoek naar een foto van de stad die mijn vader als kleine jongen van bakstenen in de tuin van zijn ouderlijk huis bouwde.)

Op de begrafenis schreef ik het volgende aan mijn ouders:

Dag lieve Ubbo

Ik zal je missen.

Je grapjes vol met milde spot

met om de hoek vaak pas de plot.

Je associaties, hink stap sprong

zelfs de buien die je niet bedwong.

De dingen die je nooit vergat

de troost die in jouw pleister zat.

Lieve Ubbo ik zal je missen

Maar één ding geef ik je nog mee:

de onvoorwaardelijkheid waarmee

jij je liefde wist te geven,

lieve Ubbo, die blijft leven

Dag lieve Jennie,

Daarmee is eigenlijk alles al gezegd.

Maar jij was niet een van weinig woorden

weinig paste niet bij jou.

Al die mensen die bij jou hoorden

als die mensen bleef je trouw.

Ik vond je soms dwangmatig in die dingen,

maar ik weet nu hoe een hart kan dwingen.

Lieve mama

ik zal ze missen:

jouw soms lastige, maar altijd lieve bemoeienissen.