David Sylvian - Brilliant Trees

Ik ga een beetje lijken op de opa die ik ooit met zijn kleinkinderen in een openluchtmuseum tegenkwam. "Kijk zo zag een kapperszaak er vroeger uit, en met precies zo'n mes scheerde ik mezelf." Mooi. Alleen ben ik nog een beetje te jong om die opa te zijn. En toch kan ik het niet laten.

Voor al die mensen die Prezi gebruiken omdat Powerpoint zo 2010 is: In mijn tijd had je echte diaprojectoren. En als je heel modern was had je er een met een carrousel in plaats van een slee. Een diawissel kon je horen: klik-klik-klok. Dia omhoog, doorschuiven en een nieuwe dia laten vallen: klik-klik-klok.

Brilliant trees biedt een paar flashbacks. Die zal ik op de ouderwetse manier langs laten komen: klik-klik-klok. Inclusief beeldmateriaal.

Maar eerst de muziek. David Sylvian was de zanger van Japan. Zijn solo werk kent die zelfde tegendraadse ritmes met vette jaren 80 bas. En natuurlijk dezelfde stem. Fluweel, om je helemaal door in te laten pakken. Die stem vind ik het mooist in "Forbidden Colours", helaas niet op deze Elpee.

KLIK-KLIK-KLOK.

Forbidden Colours komt van de soundtrack van Merry Christmass MR. Lawrence. Met die prachtige scene waarin David Bowie Ryutchi Sakamoto kust. De film bleef steken in de camera, wat een onbedoeld dramatisch effect opleverde. Iets wat digitaal niet meer zou kunnen. 

KLIK-KLIK-KLOK

Behalve popartiesten speelden er ook nog echte acteurs mee in die film. Tom Conti bijvoorbeeld, een acteur die ik jaren eerde leerde kennen in "Glittering Prizes" een Engelse serie over Cambridge studenten in de jaren 50. Heel erg Engels, je kent het wel: studenten in pak met sjaal.

 

KLIK-KLIK-KLOK

Pulling Punshes, het openingsnummer heeft die Japan-klank nog het meeste in zich. Op de ander nummers begeeft David zich meer en meer op de muzak tour. Misschien maak ik liefhebbers boos als ik er op deze manier over spreek, maar het nummer Nostalghia wordt wel erg zweverig.

KLIK-KLIK-KLOK

Wageningen had behalve een bioscoop ook een zogenaamde filmliga. Op dinsdagavonden kon je daar voor 2,5 gulden een film zien die in de grote zaal van de Junushof werd gespeeld. Hier werden de echte filmhuisfilms getoond. Nostalghia van Tarkovsky was daar een van. Kan ook zijn dat hij gewoon in het "Molenstraattheater" draaide, destijds de beste bioscoop van Nederland, die de alternatieve film niet schuwde. Zwart-wit-film met mooie maar somerber beelden. Ik kan me nog een scene herinneren van een stel bejaarde russen in een zembad, waarboven dampen hingen. In die nevelen is ook het nummer van David Sylvian gehuld.

KLIK-KLIK-KLOK

The ink in the well. Mooi. Die jaren 80 bas weggegooid. Ik kan me een klassieke akoestische bas herinneren. Ik hoop dat het klopt, ik kan het niet meer controleren. Zo'n bas waarvan je het trillen van de snaren tegen de fretten kunt horen. Die rafels steken mooi af bij het toch wat gladde van Sylvians stem.

KLIK-KLIK-KLOK

In "Red Guitar" viel het me deze tekst op:

I recognize no method of living that I know

I see only the basic materials that I may use

Ik herken het los willen schudden van levensvisies. Maar vroeg me altijd af of David niet de paradox zag: Op het moment dat je bewust zonder levensprincipes wil leven, schep je daarmee een levensprincipe.

KLIK-KLIK-KLOK

Terug naar het openluchtmuseum. Wist je dat elpees vroeger twee kanten hadden? Dat een draaitafel geen "shuffle" knop had? Dat je in de winkel een elpee kon beluisteren, maar dat je dan alleen de eerste twee, en heel misschien een stukje van het derde nummer had gehoord voordat je een keuze moest maken, omdat er een rij wachtenden in je nek stond te hijgen? en dat een elpee ook een lievelingskant en een minder vaak gedraaide kant kon hebben. Kant 2 van Brilliant Trees kan ik me nu minder goed voor de geest halen. Zou het te maken kunnen hebben dat ik nu met mijn CI, maar erg weinig herken van deze muziek?