Jethro Tull - Aqualung

Ik ga vals spelen.

De elpee die ik heb is Broadsword and the Beast.

Lekkere muziek, dat wel. Stampende, bombastische rock met de dwarsfluit die lucht geeft. Broadsword, Beastie, en The Clasp zijn mijn favorieten. 

In "The Clasp" zit steeds zo'n mooi aanloopje: afraid to make ….the Clasp.   
Vooral de kloppende, roffelende drum is zo mooi.

Maar eigenlijk wil ik het hebben over Aqualung, en die heb ik op CD. Pas veel later gekocht dus.

Kees Wagtmans heeft me kennis laten maken met deze Elpee.

Locomotive breath kende ik al. Nog nooit paste een titel zo mooi bij de muziek. Je hoort de locomotief. De dwarsfluit stoot als stoom de stuwende gitaren voort.

Maar laat ik je meenemen naar Hoevestein 11B. Een afdeling op een studentenflat in Wageningen.   Een van de sterflats aan de rand van Wageningen.

uitzicht uit mijn kamer

Studentensfeer, begin jaren 80. Wageningers waren over het algemeen van het alternatieve en wereldverbeterende soort. Geen "lullo's achtige" toestanden, maar discussies over wereldvraagstukken tot diep in de nacht. 


Of elkaar laten delen in muziek. Gitaarspelen of luisteren.

ik met mijn gitaar

Hart van de studentenkamer was de stereo installatie. Vaak met een glimmende Akai met zo'n grote glanzende draaiknop voor het volume. Zo eentje die voelbaar in hele kleine trapjes verliep.

kast van mijn studentenkamer  met boeken, en stereo

Daaronder of naast, de platencollectie, bij voorkeur in sinaasappelkistjes. Voor de pick-up op de vloer zat de eigenaar, als een ware diskjockey platen te wisselen. "Dit moet je horen". Plaat uit de hoes halen, zonder vingers op het vinyl. Voorzichtig de naald optillend en weer neerzettend op dat nummer dat zo speciaal was.

Kees laat zijn muziek horen

Dat nummer was Wond'ring Aloud.

Steeds opnieuw werd de naald teruggezet op dat ene stukje. Of ik de ingehouden glimlach van Ian Anderson kon horen.

When she floats in the kitchen

I'm tasting the smell, (yeah)

En daar zit die. Kees vertelt en laat het me zien. De zanger die terug denkt aan het ontbijtje op bed met zijn vriendin. Het tafereel brengt een glimlach op het gezicht van de zanger en die is te horen en te voelen in het nummer. Dat is echte liefde. Niet de onstuimige passie, maar deze huiselijke tevredenheid.

Ik kan de broodjes en de koffie ruiken. Voor altijd verweven met dit prachtige nummer.

En als toegift een mooie, diepe waarheid:

It's only the giving that makes you what you are.

lees ook deze blog

(de locomotief komt pas na 1:20 op gang)

.

Magna Carta - Lord of the ages

Zomer 1974, een camping ergens in Frankrijk. Nee, geen camping. Mijn ouders besluiten dit jaar het "in het wild kamperen" uit te proberen. Het laatste jaar met de paradiso.

Mijn broer Peter en ik schuilen even in de auto omdat het regent. Peter probeert de autoradio uit. Benieuwd naar wat de Fransen aan popmuziek op de radio spelen. Ik hoop dat er een Nederlandse zender te ontvangen is, want ik heb een beetje heimwee. En dan komt er iets heel bijzonders voorbij. Als door de bliksem getroffen blijven we beiden ademloos luisteren.

Een akoestische gitaar tokkelt de aankondiging, leidt het thema in. De basgitaar ondersteunt, en ondanks de gebrekkige autoradio wordt het geluid voller. De basis die zal dragen wat komen gaat: een verhaal van mythische proporties.

De stem zet in. Niet zo maar een stem. Zoals de muziek de stem draagt, zo draagt de stem het verhaal. Niet zomaar een verhaal. Zoals de stem het verhaal draagt, zo draagt het verhaal iets dat nog groter is dan heimwee.

Lord of the ages rode one night, out of the gateways of time.

Ik las in die tijd "in de ban van de ring", of was net begonnen in "de hobbit".

Er was weinig voor nodig om mij weg te voeren naar tijden en plaatsen van grootse daden. En dit ging over de heer der tijden zelf. Nog verder terug. . . naar "the void before time was woven".

Ik verstond amper Engels. Maar dit begreep ik al te goed. Dit kwam rechtstreeks binnen. Dat wat mijn verstand niet kon bevatten, begreep mijn gevoel direct. Ik had contact met de tijd vóór de tijd.

Die stem, oh wat een stem. De stem van een verteller. Sindsdien staat de Verteller voor mij op gelijke voet met Gandalf en Merlijn als het gaat om het bezitten van magische krachten.

De stem sprak woorden die meer betekenden dan ze konden bevatten.  Begeleid door de warme akoestische gitaar leidde hij mij naar de climax.

Enough! cried a voice and the earth was waken.

En zoals na een onweersbui de lucht geklaard is komt alles weer tot rust.

The lord of the ages, his eyes deep with sorrow gathered in his harvest.

Ik wist niet wat gathering betekende, en evenmin wat harvest was. De woorden klonken mooi en de strekking was volstrekt duidelijk.

Ik heb nog lang in de auto gezeten, in de schemering. Ook al was het al lang droog buiten.

Bob Dylan - Desire

Een van de eerste Elpees die ik kocht. Dit was een must have LP, zoals  Rumours van Fleedwood Mac en Hotel California van the Eagles dat ook waren. Klassiekers.

Ik was als scholier van 14 nogal onder de indruk van de protestgeneratie van de 60'er jaren. Niet alleen had ik die volslagen gemist, ik was zelf helemaal geen rebel, en bewonderde alles dat rebeleerde des te meer.

De grote hit was de Hurricane. Een echte lange protest song. Maar uiteindelijk was het de LP als geheel die een blijvende indruk op me heeft gemaakt. Met de bijgeleverde songteksten leerde ik alles uit mijn hoofd. Ik kan nu nog hele stukken in mijn hoofd meezingen.

Slierten tekst die vreemde associaties opriepen, vooral omdat ik de bedoeling van de teksten vaak niet helemaal begreep. Muziek, tekst, en de aparte stem van Dylan vormen een geheel. 

Neem het mooie afgebroken rijm in BlackDiamond Bay.

Upon a white veranda

She wears a necktie and a

panama hat.

Her passport shows a face from

another time and place

she is nothing like that.

Een bijzonder dame dat was duidelijk. Beelden uit Key Largo en Death on the Nile (*) vlogen door mijn hoofd. en ik wist niet eens wat een "panama hat" was.

All the remnants of her recent past were scattered in the wild wind.

Wat een mysterie en wat klinkt dat mooi, dat scattered in the wild wind.
 

She smiles, and walks the other way

Meisjes waren sowieso mysterieus voor mij. Ze leken allemaal te glimlachen en de andere kant op te lopen.

Naast de typische nasale stem van Bob Dylan (hij schmiert zo lekker met "That ain't necessary" in Isis), waren het de fluwelen viool en de tweede stem van Emmylou Harris die het geheel spookachtig mooi maakten.

(*) Nee geen anachronimse. De film was twee jaar later, maar ik koppelde die beelden direct aan de film in mijn hoofd van Black Diamond bay.

En dit is een panama hat. Nu kun je alles googelen. Vroeger moest je het doen met je fantasie.

.