Peter Gabriel - IV

Ik weet nog dat Kees Wagtmans met deze plaat thuis kwam. De hoes gaf al aan dat dit iets bijzonders was.

Kees en ik hielden erg van Neil Young en "Cortez the Killer". En ook deze plaat nam me mee naar de mystiek van Indiaanse of Afrikaanse volken. In mijn beleving is het Zuid Amerika. En zoals in een droom kan ook in een beleving alles: dus gaat Zuid Amerika vloeiend over in Afrika.

"Rythm of the heat" had krachtige trommels, als van een Afrikaans ritueel. Het werd zomer en bij dit nummer voel ik de zomerwarmte dreunen.

Maar mooiste nummer is "San Jacinto". Dat bouwt langzaam op.

Het begint met panfluit achtige begeleiding die je wegvoert alsof je Mescaline hebt ingenomen.

Het voert je mee, op zoek naar de roots van het Indiaanse volk. Ondanks de overheersing van de blanke cultuur moeten ergens de wortels te vinden zijn.
En ja hoor daar komt ie.

"I hold the line".

Hoor die zeer zware bas: je voelt "the line" letterlijk in je buik.

Ik heb op Torhout/Werchter in 1983 Peter Gabriel zien spelen. Wat een kracht!

Dit is een van mijn favorieten.

tip:

Peter Gabriel live is een belevenis. De allermooiste uitvoeringen vind ik die van de "secret world tour"

(de video die hier eerst stond is van youtube gehaald (terecht denk ik want de hele DVD stond er op. Beschouw deze clip als een voorproefje)

Naschrift:
Ik heb via Google de playlist gevonden van het optreden in Werchter op 3 juli 1983:
1. Across The River 4:34
2. Intruder 4:56
3. Not One of Us 6:17
4. The Family and the Fishing Net 8:05
5. Humdrum 4:04
6. Shock the Monkey 7:48
7. Milgram's 37 7:45 *
8. Family Snapshot 5:17
9. Solsbury Hill 5:07
10. San Jacinto 8:47
11. On the Air 5:48
12. Biko 8:27

 * Voetnoot bij een voetnoot: 
Peter Gabriel heeft ook mij zo gek gekregen uit volle borst mee te zingen: "We do what we're told".
Een verwijzing naar Milgrams experiment waarin mensen bereid bleken anderen een electrische schok te geven. (De schok werd niet echt gegeven, maar er kwam wel geschreeuw uit de kamer waarin zogenaamd de andere poefpersoon zat) 
Ik had beter moeten weten. Ik had voor het vak psychologie de film over het experiment nota bene gezien!
zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Experiment_van_Milgram

Madness - Seven

 Happiness tinged with sadness

Madness nam ik als fan mee naar Wageningen toen ik ging studeren. Ik had "One step Beyond" al en "Absolutely" hoorde daar absoluut bij.

Ik was dol op de gekte en kon als student daar een stuk makkelijker mee uit de voeten dan als scholier. Ik kocht twee witte schoenen, verfde de ene lichtblauw en de andere grasgroen. Ik blondeerde mijn haar, deed een oorknopje in en koos felle kleuren om te dragen. Beetje kleurenblind, dus hoe feller hoe beter, vloekende kleuren bestonden niet. Of juist puur zwart/wit, passend bij Madness. In ieder geval vrolijk de zomer in.

En toen kwam "Seven" uit. Die had nog steeds vrolijke blazers. Toch sloop er een soort melancholie in de muziek. Ik heb er geen verstand van maar het is net alsof er op "seven" meer dissonanten klinken. Nog wel vrolijkheid, maar minder onbezorgd.

In mijn tweede jaar sloop de dissonant ook mijn leven binnen en de plaat "seven" is daar onlosmakelijk mee verbonden.

Een huisgenoot had een opgezette klier in zijn nek, en na onderzoek bleek dat hij Hodgkin had (lymfekanker).  Ik had niet lang daarna ook een opgezette klier, maar dat kon natuurlijk nooit Hodgkin zijn. Voor de zekerheid wilde de huisarts toch ook mijn klier laten onderzoeken, dus die werd opgestuurd.

De uitslag liet op zich wachten. Zie je wel? Ze kunnen niks vinden. En zelfs, als ze iets vinden is het goed te behandelen. Ik draaide de vrolijke muziek van Madness en maakte me geen zorgen, dacht ik.
 

Ik zong vrolijk mee, maar veranderde " Mrs. Hutchinson" in "Mrs. Hodgkinson". De tekst van dat nummer  kwam ook erg dichtbij. Daarin wordt door de artsen Mrs. Hutchinson bemoedigend toegesproken, terwijl haar zoon op de gang te horen krijgt dat ze het eind van de week niet meer zal halen.

Na lang wachten kwam de uitslag. Hoe onmogelijk het leek, ik had, net al mijn afdelingsgenoot, Hodgkin. Weggesleurd uit het studentenleven het ziekenhuis in. Een mallemolen van onderzoeken en uiteindelijk bestraling.

Ik zat zo als dat heet in een vroege fase. Behandeling was relatief eenvoudig. Milt eruit en bestralen.

Het heeft een half jaar van mij leven gekost, dacht ik altijd.
Nu weet ik dat het me meer heeft gekost.

.

Steve Forbert - Little Stevie Orbit

Dit is een ontdekking van mezelf, en eentje die ik met maar weinigen deel. Misschien kennen mensen "Schoolgirl" nog. Dat was een klein hitje in 1981.

ja,ja, daar staat 1980 maar dat was Amerika.

Hier kwam hij pas voorjaar 1981 uit.

1980/1981 was mijn eerste jaar in Wageningen. Schoolgirl begeleidde mijn eerste lente en zomer als student. Het paste met zijn schorre vrolijkheid uitstekend bij die uitbundige sfeer. Zwemmen in het grindgat onderaan de Grebbeberg. Tot 's avonds laat buiten bij Loburg op de stoep zitten. Mijn eerste Belgische bier.

Mijn meeste platen waren seizoensgebonden. Dit is een lente- en zomerplaat. Ik kocht hem in de lente en hij daalde in, tijdens de vroege zomer. Het mooie is dat ik elke volgende lente kan afdwingen door het opzetten van deze plaat. Elk seizoen begint voordat het begint.

Het mooie Cellophane City heeft een kabbelend ritme, als een zacht schommelend zomertreintje. Hhoor het piepen van de wielen bij het refrein. Steve Forbert zingt en vertelt tegelijkertijd. Als hij stilvalt, stopt ook de muziek abrupt. (Je kunt mij altijd plezier doen met makkelijke truukjes in de muziek). Dan zetten de toeters in en nemen het thema over. Reprise and fade out.

"One more glass of Beer" mag zo op mijn begrafenis. Het eindigt met mooie strijkers die naar het eind toe aanzwellen. Daaronder nog meer violen die van hoog naar laag glijden en weer terug. Alsof je naar de aftiteling van een monumentale film zit te kijken. (Echte klassieke-muziek-liefhebbers hebben dan natuurlijk het gevoel dat ze in een Efteling show zitten, maar als ik op mijn begrafenis mijn gêne niet op zij kan zetten, wanneer dan wel?)

De teksten bevatten scherpe oberservaties. Eentje die me bij bleef was "If you've  got to ask you'll never know." Die herkende ik maar al te goed. Het leven was voor mij altijd vol met dingen waarvan ik het gevoel had dat iedereen die wist behalve ik.

De uitsmijter is Visitor.

"Yes I am a visitor, and I've got a life to live, while I'm here upon this circumstance called earth"

Dat is hoe ik me heel lang gevoeld heb, een bezoeker, die met verwondering, en later ook bewondering naar de wereld kijkt. Misschien ben ik dat nog steeds.



.

De Beatles - de rode

(English version)

Kennissen van mijn ouders hadden twee dochters die een paar jaar ouder waren dan mijn broer en ik. Toen we daar op bezoek waren namen die ons mee (weg van het saaie volwassen geklets), en lieten ons binnen in hun heiligdom: de tienerkamer. Wij waren knikkerende kinderen, en wisten niet eens van het bestaan van een tienerkamer totdat we er een zagen.

Plaatjes van onbekende mensen aan de muur, eerste kennismaking met de fenomenen poster en popster. Een eigen pick-up. Frutsels, en een vreemd soort gezelligheid. Wow!

Zij lieten ons plakboeken zien van "The Beatles". Ik had al wel eens gehoord van Bietels. Dat waren mensen met lang haar, die yeah, yeah riepen. Er hoorde een liedje bij. Ik had de tekst met een schroevendraaier op de werkbank in het schuurtje gekrast: "Afoe je je je".  Op één of andere manier had ik meegekregen dat dit een belangrijk liedje was. (Dat ik zuinig moest zijn op spullen kreeg ik pas later mee).

Bij het afscheid mocht mijn broer de plakboeken meenemen. En zo startten wij après-la-lettre onze eigen privé Beatle Mania. Ik weet niet hoe hij dat deed, maar binnen de kortste keren wist mijn broer alles over de Beatles. Ergens in die periode zagen wij de film "Help", en toen waren we helemaal verkocht. Help werd de eerste Elpee van mijn broer. Een cadeautje als kroon op een dagje Amsterdam: iets uitzoeken op de muziekafdeling van de Bijenkorf. Ik mocht er ook één uitzoeken al had ik geen pick-up, en koos "a Hard days Night".

Later... 1973. Ik was 11 en mocht mezelf een tiener noemen. Mijn kamer begon al de trekken van een tienerkamer te krijgen. Toen we als cadeau de rode en blauwe verzamelaars kregen, was de rode voor mij. We waren niet langer alleen met onze mania. De uitgave van deze Elpees zorgde voor een heuse revival.

Inmiddels begreep ik dat "afoe je je je", "She loves you yeah, yeah yeah" moest zijn. Ik begon de teksten te begrijpen en verwonderde me erover hoe je in een bad kon slapen en wat dat met hout uit Noorwegen te maken had.

Ik zag (nog weer later) op mijn middelbare school, in de gymzaal met ratelende projector, de film: "Let it be", en was helemaal verpletterd door dat stoere optreden op het dak. Dat gaf "Get Back" een hele nieuwe dimensie en kracht. Toen ontstond mijn verlangen naar het spelen op een elektrische gitaar. (Ik was een redelijk verwend kind, maar dit verlangen is nooit gerealiseerd.)

Ik had dan misschien de jaren 60 gemist, maar ik heb niet het gevoel dat ik de Beatles gemist heb. De Beatles waren ook van mij en mijn broer.