Neil Young -Decade

Het is bijna onmogelijk om de allermooiste popsong te kiezen. 
Maar ik kan het: Cortez the Killer van Neil Young.

Dan moet ik het dus eigenlijk over "Zuma" hebben, want daar staat hij op, en die Elpee heb ik ook.

Maar het begon bij met met "Decade".

Peter had "Deja Vu" van Crosby, Stills, Nash and Young. Van die vier bleek Neil Young de interessantste.

De volgende plaat werd "Harvest". Mooi accoustisch, met het dramatische "the needle and the dammage done". Daarna "American Stars and Bars" waarvan vooral "Like a Hurricane", diepe indruk maakte.

Benieuwd naar meer van Neil Young taste ik diep in mijn buidel en kocht de driedubbelverzamelaar "Decade". Een plaat voor het leven, zo bleek.

Ik heb voor mezelf Neil Young altijd een beetje verdeeld in zijn accoustische en zijn electrische muziek. Beiden met fantastisch gitaarwerk. Ik speelde zelf gitaar. Het accoustiche werk was goed te spelen. In Wageningen woonde ik o.a. samen met Kees Wagtmans. Hij speelde ook gitaar en met hem heb ik vooral de "electrische" gitaarnummers gespeeld. 

"Cowgirl in the sand", "Words" en "Cinnamon Girl" en vooral "Down by the river". Daar zat een gitaarsolo in waarbij één noot ritmisch herhaald werd. Als ik het zo schrijf lijkt het niks. Maar als je met je gitaar bezig bent is het geweldig. De één legt de basis met de accoorden en de ander mag uit zijn dak. Mooier om te doen dan om naar te luisteren. We plozen zelf die gitaaraccoorden uit. Als er geen boek was waar het in stond probeerde je net zo lang alle accoorden tot het een beetje klonk. Dat ging verrassend vaak goed. Bij "Cortez the killer"  niet.

Nu weet ik waarom. Je kunt nu alle accoorden op internet vinden. Neil speelt vals: Voor Cortez the killer, stemt hij zijn gitaar anders. De onderste twee snaren worden lager gestemd. En dan klinkt het wel goed. Toen mijn oren het nog een beetje deden heb ik dat kunnen horen. Wat had ik graag een electrische gitaar gehad om die rifs een keer te spelen.

Gitaarwerk om in te verzuipen. Mooiste nummer ooit. 

Ik ben zo gelukkig geweest om Neil zelf in Ahoy te zien spelen, in 1982 (Dat was in zijn maffe "Trans" periode, met zijn vocoder). Ik heb Cortez the killer zelf live gehoord. Die herinnering maakt het een beetje goed dat het nu allemaal als bagger klinkt.

Dexy's midnight runners - Searching for the young soul rebels

Terschelling, mei 1980. Eindexamen gedaan en dus met de hele klas kamperen terwijl de rest van de school nog zwoegt.

De Appelhof. Ja de verhalen zijn waar: Stapels bierkratten die boven de tenten uit torenen. Maar dat was een ander veldje. Onze klas was vrij onschuldig. (eerlijk waar! in vergelijking met die randstadters dan) Door de duinen zwerven, zelf eten koken en 's avonds swingen in de kroeg in Midsland. 

Geno was ons lijflied. Daarop konden we lekker uit onze bol op de dansvloer. (Rosie van Joan Armatrading was een andere favoriet)

Blazers! Net als bij Madness.

Maart 1981

De elpee kocht ik in studiestad Wageningen. Daarmee legde ik in die nieuwe wereld een mooie verbinding met mijn schooltijd.


Geno was gewoon een lekker swingnummer. De rest van de elpee ging ik steeds meer waarderen. Opstandige teksten waarin literaire namen werden aangehaald.   
Eén van de nummers is zelfs een regelrecht gedicht, niet gezongen maar gesproken:

They all dedicate lines to you
Thin lines, easy seen through.
Of course they do to be like others, who
all feel something I wont pretend to feel just for you
because Ive never ever wanted anything from you.
Ive watched them marry up
their wives and lives with ties and lies,
Ive seen them fuck infatuation
And call it you so they feel safer
I hope youll stay with them forever
Let them sit back and never dream thoughts like mine
Scared hearts running from you
Take longer to prove
They can sit back and laugh while others do
But still they hold you in awe
Am I the first to ever question you exist?
Why do I throw up when she says she gives me herself only for you
Or her belief in you is only for me
Sometimes I almost envy the need, but dont see the prize.

Deze vond ik zo stoer dat ik hem al snel uit mijn hoofd kende. (Vooral dat "fuck infatuation" klonk lekker).


"The only way to change things is to shoot men who arrange things",  was zo'n tekst om in je agenda te zetten, of op collegedictaten (in het eerste kwartaal als student ben je nog een halve scholier).
Toen Anwar Sadat werd vermoord, wees mijn broer me er op dat dit toch niet zo'n lekkere tekst was. Ik heb hem doorgestreept.

De muziek op deze elpee is verfrissend. Rebellenmuziek, paste zo in het rijtje van Bob Dylan, John Lennon en andere helden. Schreeuwerig en klagerig zingen. Pathos. De blazers geven het nog een beetje soul mee ook.  Uitbundig en bezield. Een plaat waarmee je "angry young man" kunt spelen. Een plaat die je helpt om je dadendrang en je opgekropte emotie een uitweg te geven. Ramen open, laat de wereld van je horen.

Ook dit is een zomerplaat. Welkom buiten, welkom wereld, ik kom er aan!